Με αφορμή την αυριανή μέρα
καταδίκης ανακήρυξης του ψευδοκράτους
Από τη Μόρφου ήρθε το γράμμα...
γραμμένο με μελάνι που μυρίζει θάλασσα.
Πόλη μικρή, πρωτοβγαλμένη, νύφη παρθένα,
στα χέρια βάρβαρων, παρασυρμένη και ξεβαμμένη.
Οργή σε ζώνει και σου ξεσκίζει τα νυφικά,
καημός σε ψήνει σαν πυρετός και ψυχής γροθιά.
Μες στα στενά σου δεκαεξάχρονοι χαθήκαν φίλοι,
στο κλήμα λιώνει, σαν το μαράζι σου,
το ζαχαρένιο γλυκό σταφύλι.
Ο δρόμος ίσιος,
περνά μπροστά απ' τον ʼη-Γιώρκη,
μικρά κεράκια, σβησμένα αστέρια, σαν κούφιοι κόκκοι.
Φονιάδες μαύροι παραμονεύουν κάθε καντούνι
και δραπετεύουν σαν εφιάλτες μες στη Μελβούρνη.
Μεγάλωσαν τα όνειρά σου σ' άλλο μπαλκόνι
ένας αιώνας, ένας κυκλώνας σε περιζώνει.
Ένα περβόλι και μια ιστορία που ζωγραφίζει
τη φύση όλη και τη ζωή σου τη ξεφυλίζει.
Καινούργιας χώρας το μαντήλι τώρα κουνάς,
και σερνιανίζεις στη Σουάνστον κι όπως περνάς,
γράφεις στο δρόμο τα περασμένα και προσπερνάς,
"συ ξένη πόλη παρηγορήτρα, δε με κρατάς".
Άντρια Γαριβάλδη
