( Το ποίημα αποτελεί μια καταγραφή
της τραυματικής εμπειρίας
του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974)
Και ξαφνικά η καλημέρα κρεμάστηκε
Και στα χείλη μας σαν πέτρα.
Και ξαφνικά η καλημέρα σφηνώθηκε
στα δόντια του πρωινού.
Ένα άχ σα στεναγμός
ένα αχ οργή και σίδερο
στα φυλλοκάρδια του καλοκαιριού
Τί να σου πρωτοπώ καλή μου!
Με τόσες μνήμες άδικες
στα δάκτυλα μιας μέρας.
..........................................
Σήμερα 15 Ιουλίου 1974.
Βράδυ
και δεν καταμετρήθηκαν ακόμη οι νεκροί
και δεν καταμετρήθηκε ακόμη το μίσος
και δεν καταμετρήθηκε ακόμη ο παραλογισμός.
Βράδυ
και βρέχει δάκρυα στις γειτονιές
της Λευκωσίας
και απλώνεται ένας εφιάλτης στο ξαγρυπνισμένο
πρόσωπο της Λευκωσίας.
Τι να σου πω καλή μου;
Πώς πέρασαν σήμερα οι ερπύστριες
πάνω απ΄την καρδιά μου;
Πώς ισοπέδωσαν σήμερα οι ερπύστριες την ψυχή μου;
Πώς αυτή τη νύχτα ξεψύχησαν τα τελευταία χαμόγελα
της Λευκωσίας;
