2011 ΕΥΧΕΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ, ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ, ΝΑ ΓΕΡΑΣΕΙΣ

ΤΖΙΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΓΕΛΙΟ, ΤΗ ΧΑΡΑ, ΠΟΤΤΕ ΣΟΥ ΝΑ ΜΕΝ ΠΝΑΣΕΙΣ.

ΑΧ! ΤΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΖΩΗΝ, ΤΑ ΟΠΛΑ ΝΑ ΧΑΘΟΥΣΙΝ

ΤΖΙ΄ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΣΦΑΙΡΕΣ ΝΑ ' ΧΟΥΣΙΝ, ΚΑΡΔΟΥΛΕΣ ΝΑ ΠΕΤΟΥΣΙΝ.

ΕΙΡΗΝΗ ΝΑ ΄ΡΘΕΙ ΣΤΟ ΝΗΣΙ, ΦΙΛΕ, ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ

ΦΙΛΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ  ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΚΑΙ Σ΄ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ... ΚΥΡΙΟΥΣ

Της προ Χριστουγέννων συνεστίασης 23/12/2010

Εσείς που κάθεστε ποτζιεί με πίνετε με τρώτε,
τουλάχιστον αρκέψετε τραούδκια σαν τζιαι τότε.

Κάμνετε όπως τα μωρά που ούλλον πελλαρίζουν
τζιαι βάλλουμεν σας στον γουμάν που ούλλον κακαρίζουν.


Αφήστε τζιειν το λακκιρτίν τζιαι πιάστε το τραούδιν
τζιαι μια σας... ήπιε το κρασίν τζιαι γίνηκε λουλούδιν.


Είσαι πολλά παλλικαράς, αδέλφι μου μεγάλε
τζι΄όσα τραούδκια τζιαι να πεις, δεν έχουσιν φινάλε.


Επήρετε τζιαι πάνω σας πώς είστε σεξουάλες
τζι΄ επιάσετε την τραουδκιάν τζι΄εμείνετε μπουκάλες.


Σαν έτοιμη από καιρό φαίνεται ότι ήσουν
τζιαι τράβα για την Χώρα σου πριχού σε παρατήσουν.

Μαρία Περατικού Κοκαράκη "Χάι Κου και Τάνκα"

Χάι Κου:ποίημα τριών στίχων με  διάταξη 5-7-5 συλλαβών,

               που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία το 15ο και 16ο αιώνα

Τάνκα:  ποίημα 31 συλλαβών διατεταγμένες σε δύο στροφές,

              5-7-5  συλλαβές η πρώτη στροφή και 7-7 η δεύτερη στροφή

Ανέμου δάκρυ.

Μουσική φύλλων λεύκας.

Νόστου ανάσα.

Αμφισβήτηση,

νερατζιά στολισμένη

κραυγή εφ'ηβου.

Κλαίει η βροχή,

γδέρνονταας τα πέταλα

του λεμονανθού

Χλωμό φγγάρι

ξαπλωμένο στην άμμο

ερωτοτροπεί.

Σπάνιο δώρο,

η αγάπη η πρώτη,

ευ να τελειώνει.

Μητέρα λίκνο

της ζωής, σε προσκηνώ

Ιλαρό το φώς

των ματιών σου αγάπη

μοναδική προσφορά.

Λουλούδια,χάδια

κάτω απ΄ τον ίσκιο

των κλαδιών λέξεις

ιερές, ερωτικές

χαραγμένες στον κορμό.

Η λεμονιά μας

που ψηλά ανέβαινε

στο παράθυρο

άθελα την άφησα

στης Εισβολής τη μέρα.

Πικραμύγδαλο

η μισή πατρίδα μου

στο στόμα γεύση,

στην ψυχή αγωνία

που ποτέ δεν πέρασε.

ΠΗΓΗ:Μαρία Περατικού Κοκαράκη "Χάι Κου και Τάνκα",

             Εκδόσεις Επιφανίου, Λευκωσία 2010

Αναφορά στη ζωή και το έργο της, συλλογές, βραβεύσεις, κριτική:

http://www.kypriwnerga.com/site-artist-100-gr.php

Μόρφου: "Περιδιαβάζοντας τις μνήμες"

Μόρφου: "Περιδιαβάζοντας τις μνήμες"

Σάββατο, 6 Νοεμβρίου, 2010
Αίθουσα εκδηλώσεων Πανεπιστημίου Κύπρου
Καλλιπόλεως 75, Λευκωσία, ώρα: 09.30 - 18.00

O Δήμος Μόρφου, ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός «Ο Φιλελεύθερος»
και το Πανεπιστήμιο Κύπρου
σας προσκαλούν στο Συμπόσιο Μόρφου:

"Περιδιαβάζοντας τις μνήμες"

Π.Α.
Μαρία Χριστοφή και Άντρη Κυριάκου,
τηλ. 22447333
μέχρι τις 4 Νοεμβρίου 2010,
σε περίπτωση αποδοχής μόνο.

Δες το πρόγραμμα:
http://www.morphou.org.cy/main/data/Symposium.pdf

ΜΟΡΦΟΥ, ΑΓΙΟΣ ΜΑΜΑΣ, 1959

http://picasaweb.google.com/JKatcoff/SKCyprus1959#5489046051664678338

ΕΔΩ ΒΡΗΚΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΠΑΝΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΜΑ ΤΟΥ ΕΤΤΟΥΣ 1959

ΠΟΙΟΙ ΝΑ ΄ΝΑΙ ΑΡΑΓΕ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ;

Του Αγίου Μάμα σήμερα....

Δεν είμαι από ΄κείνους  ΄γω

που την πατρίδα

άφησαν να την ξεσκίσουν

οι εχθροί

Στη βάρβαρη τους γαλιφιά

δεν υποκύπτω.

Μηδέ και τα τραγούδια μου

 τους δίνω

Άννα Αχμάτοβα

"Anno Domini MCMXXI", 1922

Πόσα χωρκά, πόσες ψυσhιές...

Πόσα χωρκά, πόσες ψυσιές ακόμα περιμένουν
την ώρα της επιστροφής, αχ πόσο θ΄αναμένουν.....

Τρία πουλιά πετάσασιν

Τρία πουλιά πετάσασιν να πάσιν, για να δούσιν
από ψηλά τι γίνεται τζιαι να ΄ρτουν να μας πούσιν.
Νεάπολην τζιαι Τράχωναν τζι΄ ύστερα Ομορφίτα,
στον Άι Παύλο τα πουλιά γυρεύκουν τον Ακρίτα.
Στον Άγιο Δομέτιον ειπάσιν άλλο νάκκον
μα επήαν στον Γερόλακκον τζι ήβραν μεγάλον λάκκον.
Κυθραία μα τζιαι Μια Μηλιά, Νέο Χωρκόν τζιαι Βώνη,
πετάσαν στο Παλαίκυθρο, στραφήκαν στο Τραχώνι
μ΄ αφήκαν τόπους τα πουλιά, παν΄ στο Καραβοστάσιν
εκάτσαν τζιαι στη Γαληνή, Πεντάγιυα, για να φάσιν.
Που το Ξερόν ερέξασιν στον Ποταμόν του Κάμπου
περάσαν τζιαι που τον Λουτρό που οι ομορφκιές του λάμπουν.
Μόρφου τζιαι Ζώδκιαν μάνα μου, Κατωκοπιά τζι΄ Αργάκι,
Μασσάρι τζι ύστερα Φιλιά γυρεύκουσιν νεράκι.
Συριανοχώρι συριανός, Καλό Χωριό, Σκυλλούρα
Αγιά Μαρίνα τζιαι Τζιυρά γυμνή, ξερή παλλούρα
τζια απού τον Κορματζίτη μας πετούν ως τα Καρπάσια,
φτάνουσιν στον Ασώματον μα κάποιοι τα φαράσαν
Στον Κοντεμένον ύστερα τζιαι στον Άι Αρμόλαν,
μα στου Συσκλήπου το χωρκόν είδαν το ΄ναν αλλόν ΄ναν.
Που τ΄Αγριδάκιν ππιον πετούν στον Λάρνακα Λαπήθου
στου ΄τα τα μέρη είδασιν την ιστορία του μύθου
Φτερύχα, Κάρμι, Δίκωμο, Μύρτου, Πάναγρα, Όρκαν
Στα Λιβερά μια εκκλησιά είσιεν σπασμένην πόρταν.
Νύχταν Τζιερύνεια, Λάπηθον, μέραν στον Άι Γιώρκη,
στον Καραβάν ξημέρωμαν, Τριμίθι το ξηφώτιν,
στον Άγιο Επίκτητο, Κλεπίνη, Καλογραία,
είδασιν βάσανα πολλά, είδαν την Χάρζια γραία.
Τζι΄ από τον Μαραθόβουνον στον Στροντζυλόν εκάτσαν,
στην Μουσουλίταν, στα Πυρκά είπαν πως εκρεμμάσαν.
Πρασκειόν τζιαι Στύλλοι τζι΄ Έγκωμη, Λιμνιά τζιαι Άι Σέρκης,
είδαν σε ΄σένα μάθκια μου γονατιστό να ππέφτεις.
Αμμόχωστον, Λευκόνοικον, Πηγήν, Περιστερώναν,
ύστερα Γύψουν τζι Ακανθού θέλουν να δουν αλλό ΄να.
Φλαμούδι, Μάνδρες, Άρδανα, Τρίκωμο τζι Άις Γιώρκης,
Σύγκραση τζιαι Σπαθαρικό χαιρετισμούς να δώκεις.
Τζι ύστερα Ριζοκάρπασον τζιαι πίσω στην Γιαλούσα
Αγίαν Τριάδαν, Λυθράγκωμη, μα ήταν μαυροφορούσα.
Έπειτα Λεονάρισσο τζιαι Κώμα του Γιαλού μας
στην Βοκολίδαν είδασιν τα πάθη του λαού μας.
Στον ΄Αγιο Θεόδωρο, κατόπιν στο Πατρίκι,
Γέρανι, Άγιον Ηλία, στην Εφτακώμη φρίκη,
σταυρώνουν θάλασσα ξηρά, Ταύρου ως το Μπογάζι
Λύση, Κοντέα τζιαι Βατυλή, της Άσσιας το μαράζι.
Άχνα μα τζιαι Μακράσυκα, Αγρίδι, Καλοψίδα,
στην Αγκαστίνα είδαν σε, μα γιώνι δεν σε είδα.
Τέλος να ξαποστάσουσιν εκάτσαν εις το Άρσος
μα δίπλα στην Τρεμετουσιάν επαίξαν τα με θράσος.



ΠΗΓΗ BINTEO: http://www.youtube.com/watch?v=3iXj8-meaXA

ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΔΙΝΑΡΑ: "Καλοκαιρινά γητέματα IV"

Γκρίζοι όγκοι άφησαν τη λευκάδα τους
πέρα...πιο πέρα από το χέρι
π' ανάδευε τα σπλάχνα
του καλοκαιριού που έφυγε.
Ένα γκρίζο, σαν κατακάθι απόμεινε,
στα στραγγισμένα σώματα
που  'χαν κρατήσει, για λίγο, στην παλάμη τους
το λευκό χέρι της θάλασσας.
Μια γκρίζα σκόνη που διαπέρασε το φως,
τα σώματα και τις ψυχές,
σκεπάζει αργά-αργά το σύμπλεγμα
πέφτοντας σαν από κλεψύδρα.
...
Γυρίζει ο κύκλος.
Χασμουριέται το γκρίζο στερέωμα.
Το λευκό πρόβαλε πάλι
μέσα από τις θολές γραμμές
του αθέλητου ύπνου.
Ανασηκώθηκε ο Έρωτας
κρατώντας σφιχτά στην παλάμη του
το λευκό χέρι της θάλασσας.

(Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή
"Ένα πράσινο θολό" Λευκωσία,
 Κύπρος, 1996 σελ.51)

ΛΕΝΑ ΠΑΠΑ "Παλιά καλοκαίρια"

Στίχοι: Λένα Παπά

Μουσική: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Πρώτη εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

                       ΠΗΓΗ: http://www.youtube.com/watch?v=KyN2Lx4Scbs

Καρπίζουν μέσα μου παλιά καλοκαίρια

ανάβουνε βλέμματα αλλοτινά

θροϊζουν αγγίγματα

Τίποτα, τίποτα δεν χάθηκε στ' αλήθεια

όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ

Μια σπίθα μόνο ανάβει

πυρκαγιές στις θημωνιές της μνήμης

Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί

η μνήμη τρέφει το παρόν

το παρελθόν μας δικαιώνοντας

Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά

δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει

ΑΝΘΟΣ ΛΥΚΑΥΓΗΣ "ΕΡΠΥΣΤΡΙΕΣ",1975 (απόσπασμα)

( Το ποίημα αποτελεί μια καταγραφή
   της  τραυματικής  εμπειρίας
   του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974)

Και ξαφνικά η καλημέρα κρεμάστηκε
Και στα χείλη μας σαν πέτρα.
Και ξαφνικά η καλημέρα σφηνώθηκε
στα δόντια του πρωινού.


Ένα άχ σα στεναγμός
ένα αχ οργή και σίδερο
στα φυλλοκάρδια του καλοκαιριού


Τί να σου πρωτοπώ καλή μου!
Με τόσες μνήμες άδικες
στα δάκτυλα μιας μέρας.
..........................................

Σήμερα 15 Ιουλίου 1974.


Βράδυ
        και δεν καταμετρήθηκαν ακόμη οι νεκροί
        και δεν καταμετρήθηκε ακόμη το μίσος
        και δεν καταμετρήθηκε ακόμη ο παραλογισμός.


Βράδυ
        και βρέχει δάκρυα στις γειτονιές
        της Λευκωσίας
        και απλώνεται ένας εφιάλτης στο ξαγρυπνισμένο
        πρόσωπο της Λευκωσίας.

Τι  να   σου πω καλή μου;

Πώς πέρασαν σήμερα οι ερπύστριες
πάνω απ΄την καρδιά μου;
Πώς ισοπέδωσαν σήμερα οι ερπύστριες την ψυχή μου;
Πώς αυτή τη νύχτα ξεψύχησαν τα τελευταία χαμόγελα
της Λευκωσίας;

ΤΣΙΑΤΤΙΣΤΑ - ΔΙΣΤΙΧΑ ''Της αφυπηρέτησης''

Της αφυπηρέτησης


Στην πρώτη συνεδρίαση του μήνα του Σεπτέμβρη,

επιάσαμε τζι’ εκάμαν μου σαν του Χατζιαντωνέβρη.

Που τζιείνα ούλλα που ΄ξερες,ούλλα να τα ξηάσεις.

Τους τίτλους που ΄δινες παλιά να τους εκομματιάσεις,

κομμένη τζιαι η σάτιρα, διπλώματα, βραβεία,

το χιούμορ, τα χαμόγελα να βκούν που τα σκολεία.

Να πιάσουμε τα σοβαρά, για ν΄ ανεβούμε λλίο.

Τζι΄ απάντησα τζιαι είπα σας καλλίττερα να φύω.

Προψές το καλοσκέφτηκα σαν τζιειν την νοσοκόμα,

της Νίκη π΄ αφυπηρετά τζιαι της Παπά ακόμα

να τους τα πω με δίστιχα τζιαι μ΄ όμορφα στιχάκια,

για να τους δείξουμε ξανά πως είμαστε παιδάκια,

ορφανεμένα τζιαι φτωχά τζιαι παραμελημένα,

τωρά που αφυπηρετούν, θα είμαστε θλιμμένα.

Της Νίκης το χαμόγελο τζιαι της Παπάς τη χάρη

κορνίζα να τα κάμουμε, ψηλό προσκυνητάρι

Η καλοσύνη, η αρχοντιά, τα πλούτη ,τα στολίδκια,

εξησιηλήζασι παντού, σας λέω εν΄ αλήθκεια.

Ολημερίς ερχόντουσαν μ΄ ωραία φουστανάκια,

μπουτίκ ν΄ανοίξουσι τωρά, με trendy συνολάκια,

να ποσκολιούνται δίχα μας τωρά που εν να φύουν,

τες συνεδρίες, τες γιορτές, εμάς σαν θ΄ αποφύουν.

Πομούσουρα, παράπονα, πολλά εννά γλυτώσουν,

μα τζιαι την εξουσία τους σε ποιους θα παραδώσουν;

Να ησυχάσουν γλήορα που τουν την φασαρία,

που ούλλα τα προβλήματα που έχουν τα σχολεία.

Να ζήσουν, να γεράσουσι, να δουν τζιαι τη ζωή τους,

να κάμουν ό,τι θέλουσιν με την παραδοχή τους.

Να φαν΄ τις καταθέσεις τους, να φαν΄ την σύνταξή τους

μαζί τζιαι το εφάπαξ τους, που εν η δούλεψή τους.

Να παν τζι΄ οι δκυό εις το καλό, να έχουν την ευτζιή μας

τζιαι να το ξέρουσι καλά, θα μες στην προσευχή μας

ΤΣΙΑΤΤΙΣΤΑ -Τα Δίστιχα ή Δύστυχα μου, Νο 4

Το μπλόκ μου καθυστέρησα εγώ να ενημερώσω,
δεν το 'θελα, μπλοκόφιλοι, εσάς να σας προδώσω.

Καλώς την, καλωσόρισε η άσπρη περιστέρα,
που γύρισε εις τη φωλιά, να δούμε άσπρη μέρα.

Στο Κόστα εν που κάθομαι μονάχος και ρεμβάζω

κι όλο μπροστά μου πίσω μου συνέχεια κοιτάζω.

Με ...φώνημα, με μήνυμα εσύ δεν έχεις στείλει,

τζι’ οι φίλοι σου στο Κόστα θα είναι ως το ...δείλι.

Στο ‘’μέμορι’’ μου δε σ’ έχω ποτέ μου καταγράψει

αν το στέλλες με τ’ όνομα θα ήσουνα εντάξει.

Στη Δ.Ο.Π. και στη Διοίκηση το πέντε θα το δείτε

μαζί τζι’ η ενσυναίσθηση τζιαι τίποτα μην πείτε.

Ευχαριστώ να ΄στε καλά, τζιαι γιώ σας ενθυμούμαι,

τζι ελπίζω τζιαι το πεθυμώ σύντομα να βρεθούμε.

Χαρές εν πόσhιει η ζωή,χαρές τζιαι τ΄όνομά μου.

Μα παν΄απ΄όλα πιο πολύ, οι φίλοι που ΄ν΄κοντά μου

Ευχαριστώ να ΄σαι καλά,να ζήσω να γεράσω.

Τους φίλους μου που έχω ΄γω, ποτέ δε θα ξεχάσω.

Χρόνια πολλά να χαίρεσαι, να ζήσεις να γεράσεις,

τους φίλους σου εις το νησί ποτέ να μην ξεχάσεις

Τζειν΄τα μοδάτα, τα καλά,τα όμορφα, τζι΄ ωραία,

πού τα βρίσκεις, πε μου εμέ, που είμαστε παρέα.

Ψουμνίζετε, ψουμνίζετε στις αγορές γυρνάτε ,

τζιαι τα παλιά τα ρούχα σας στείλτε τα εις το Μπάτε

Μια και καθυστέρησα, για να σου απαντήσω,

όσες ευχές μου στείλανε σε σε(=σένα) θα τις χαρίσω,

γιατί εσύ είσαι της νομικής τζιαι ξέρεις τα τερτίπια,

για αγωγή για φυλακή, σου λέω εγώ δεν ήπια.

ΕΥΧΕΣ

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΗΤΑΝΕ ΠΟΥ ΠΗΓΑ ΕΙΣ ΤΗ ΜΟΡΦΟΥ

ΜΕ ΔΥΟ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΕΧΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΕΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΦΟΥ

ΜΑ ΞΕΡΕ ΤΟ ΕΠΟΝΕΣΑ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑ ΜΕ ΞΕΝΟΥΣ

ΜΕ ΠΑΣΧΑ ΝΟΙΩΘΩ ΜΕ ΛΑΜΠΡΗ ΤΡΙΑΝΤΑΞΙ  ΤΟΣΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ

ΕΜΠΗΚΑ ΕΙΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝΕ Μ' ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ

ΒΟΥΒΟΙ ΕΜΕΙΝΑΜΕ ΤΖΙ' ΟΙ ΤΡΕΙΣ, ΤΖΙ' ΟΙ ΠΕΝΤΕ 'Π' ΑΛΛΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ

ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΔΕΝ ΕΞΕΡΑΜΕ, ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΙΛΟΥΣΑΝ

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΥΡΩ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ...ΕΠΟΙΚΟΥΣ ΕΒΟΟΥΣΑΝ

ΚΑΠΟΤΕ  Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΕΡΧΟΤΑΝΕ ΦΛΑΟΥΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΨΗΣΕΙ

ΤΟ ΦΟΥΡΝΟ ΠΟΥ 'ΧΑ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΗΣΕΙ

ΕΡΙΞΑ ΜΙΑ ΚΛΕΦΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΖΙΑΙ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΦΥΓΩ

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΟΣΑ ΒΛΕΠΑΝΕ, ΗΘΕΛΑ Ν' ΑΠΟΦΥΓΩ

ΣΤΟ CAFE COSTA: Λουλούδι του γλεντιού

ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΕΛΟΠΟΙΗΣΗ

 ( ζητείται ...συνθέτης για μελοποίηση!! )

ΠΟΥ ΦΤΙΑΞΑΜΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΦΙΛΟΙ,

ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΙΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΚΑΦΕ ΣΤΟ COSTA ΣΤΗ ΛΕΜΕΣΟ

ΤΙΤΛΟΣ: Λουλούδι του γλεντιού

Στη Λεμεσό στον κήπο άνοιξες τα φτερά

και αύριο να ξέρεις στο λέω καθαρά.

Τα λόγια του Ριχάρδου θα ψάξω, για να βρω,

να ΄ρθεις να στα καρφώσω σα βέλος στο λαιμό
◙ ◙ ◙ ◙

Στους δρόμους θα σε ψάχνω, στο κύμα του γιαλού,

ν΄ ανοίξω την καρδιά σου, λουλούδι του γλεντιού

Σε πίνω, σε χορταίνω στου Κάστρου τη γωνιά,

του Μώλου τα φεγγάρια σε πήρανε ξανά

  ◙ ◙ ◙ ◙

Αγίου Ανδρέου και Ειρήνης σ΄ είχα ερωτευτεί,
με τις φωτιές π΄ ανάβεις, πλαντάζει όλη η γη
Σάλεψε το μυαλό μου στις τόσες ομορφιές,

μου διώχνεις κάθε μέρα τις μαύρες συννεφιές.
   ◙ ◙ ◙ ◙

Στους δρόμους θα σε ψάχνω, στο κύμα του γιαλού,

ν΄ ανοίξω την καρδιά σου, λουλούδι του γλεντιού

Σε πίνω, σε χορταίνω στου Κάστρου τη γωνιά

του Μώλου τα φεγγάρια σε πήρανε ξανά

ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΙ:
Γιάννης Ποδιναράς
Πανίκος Παλάοντας
Κυριάκος Μήτρου
Χάρης Σιαπουτής

ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΔΙΝΑΡΑ: "ΠΟΙΗΤΕΣ"

Αφιερωμένο το ποίημα του φίλου Γ. Ποδιναρά από τη συλλογή "Φαράγγια των Αγγέλων" στη μέρα της ποίησης και σ΄αυτούς που με τον α΄ή β΄τρόπο μετέχουν στα της ποίησης  και κάνουν τη ζωή μας καλύτερη:

Οι ποιητές πασκίζουν να υποτάξουν

σε μορφές μυστικές τους βυθούς του κόσμου

Σταλαγματιές αιμάτινες

αντιφεγγίζουν την τέχνη τους

σε στέρεα σχήματα

με χιλιάδες χρώματα και διαθέσεις

να σφραγίζουν τη μοίρα των ανθρώπων.

Πέφτει ο ήλιος

κι απλωμένοι στη γη

σκάβουν λαγούμια

να φυλάξουν τα όνειρα.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ: "΄Γρηγόρης Αυξεντίου"

  

(Στην μνήμη της θυσίας του στις 3 του Μάρτη 1957)

Ήταν κραυγή βουνού

εκείνο τ΄"όχι" του και το "μολών λαβέ"

κ΄ ήταν τόσο βαρύ που η ηχώ του Μαχαιρά

στην ιστορία της πρώτη της φορά

δεν το επανέλαβε

ΤΣΙΑΤΤΙΣΤΑ - ΔΙΣΤΙΧΑ Ή ΔΥΣΤΥΧΑ ΜΟΥ Νο 3

Στης Ανεξαρτησίας περπατώ τα έμορφα δρομάκια

Μα μάθε το πως εν κλειστά ούλλα τα μαχαζάκια

////////////////////

Βλέπω εβελτιώθηκες με τα γραφόμενά σου

Μπράβο που πάεις με τη γυνή, τζιαι ειν΄ η γκόμενά σου

 ///////////////////

Χρόνια πολλά σου εύχομαι, να ζήσεις, να γεράσεις

Τζιαι που το γέλιο, τη χαρά, ποττέ σου να μην πνάσεις

 ////////////////////

Ανδρέα μου να χαίρεσαι απόψε τη γιορτή σου

Κι ανάμεσα στους φίλους σου είμαι τζιαι ΄γιώ μαζί σου

 ///////////////////

Περπατώ μετά μουσικής και είμαι εις τα κέφια

Μαζί μου εσύ μην τα βάζεις και βάρα μου τα ντέφια

 //////////////////////

Θέλω ψηλά να πετάξω, τη μοναξιά μου στην φωτιά να κάψω

Την αγάπη μου για σένα να φωνάξω, ποτές μου ας μην πάψω

////////////////////

Ήθελα φίλε μου πολύ να ΄ξερα ποιος σου γράφει,

Έτσι καλές ευχές για σε να καταγράφει,

Να ΄στε καλά να χαίρεστε εσείς τζιαι τα παιδκιά σας,

Του κόσμου όλες οι χαρές τζι΄η τύχη να ΄ν΄ μιτά σας

 ////////////////////

Με λόγια και τηλέφωνα δεν μπορώ, κουμπάροι, να μιλήσω

Καλύτερα με sms τον πόνο της καρδιάς μπας τζιαι τον πάρω πίσω

Τα πρόσωπα που χάνονται ποτέ δε λησμονιούνται

Τζι΄ ‘οσες αναστάσεις τζι΄αν γενούν, δε θα παραπονιούνται

Αφού ήρταν έτσι τα πράγματα, τέτοια που δεν ξεχνιούνται

Ας έχουμε εμείς ζωή, χαρά, καλή ζωή, να μη στεναχωριούνται.

ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ ΜΙΛΤΟΣ " Η αποκριά"

Πίνακας Εγγονόπουλου

Μακριά σ’ εν’ άλλο κόσμο γίνηκε αυτή η αποκριά

το γαϊδουράκι γύριζε μες στους έρημους δρόμους

όπου δεν ανάπνεε κανείς

πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό

κατέβαιναν μια στιγμή να πάρουν τους αετούς τους

που τους είχαν ξεχάσει

έπεφτε χιόνι γυάλινος χαρτοπόλεμος

μάτωνε τις καρδιές

μια γυναίκα γονατισμένη

ανάστρεφε τα μάτια της σα νεκρή

μόνο περνούσαν φάλαγγες στρατιώτες εν δυο

εν δυο με παγωμένα δόντια

Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι αποκριάτικο

γεμάτο μίσος

το δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα

μαχαιρωμένο

Μακριά σ’ έν΄ άλλο κόσμο γίνηκε αυτή η αποκριά

(Από την ποιητική συλλογή "Με το πρόσωπο στον τοίχο",1952)
 

ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΔΙΝΑΡΑ: "ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΑ"

Στη μέση του χωραφιού έπιασε κουβέντα

μ' ένα παλιό σαράβαλο, αφημένο

στην αφή των πουλιών. Χωρίς πόρτες,

τσακισμένο, παραμορφωμένο και σκουριασμένο.

Απόχρωση στερεής τέφρας

που κάθε μέρα λιγόστευε τη σκιά της.

Το στοιχειωμένο σίδερο έθρεψε στα στίγματα της

σκουριάς το πλήθος που τ' αγκάλιασε.

Την πρώτη παρουσία. Μύριζε δέρμα και φρεσκομπογιά.

Μια ζάλη μεθούσε τα χέρια που μανουβράραν το τιμόνι.

Το στοιχειό του χωραφιού

στη μοίρα του τώρα - ίδια η μοίρα -μιλάει με τον αγέρα,

τη βροχή και το χώμα.

ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ "Μπαλάντα για τους ποιητές που δεν οδηγούνε"

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:Το ποίημα, λέει ο Νικος Δήμου, το έγραψα, όταν από το λογοτεχνικό περιοδικό "Λέξη" μου είπαν ότι κάνουν ένα αφιέρωμα στο αυτοκίνητο και μου ζήτησαν συνεργασία. Έγραψα τότε ένα ποίημα για τους ποιητές που δεν οδηγούν. Μέσα σε αυτό έβαλα και τους λόγους για τους οποίους εγώ αγαπάω την οδήγηση (άρα, όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς, μάλλον δεν είμαι αυθεντικός ποιητής).

Οι ποιητές είναι άνθρωποι αυτόνομοι.


Όμως - περίεργο - προτιμούν τα ετεροκίνητα από τα αυτοκίνητα.


Οι περισσότεροι ποιητές που ξέρω, δεν οδηγούν.


Πολύ καλοί ποιητές.


Προτιμούν να τους μεταφέρουν άλλοι, σαν δέματα.


Χρησιμοποιούν λεωφορεία, ταξί, τρένα, μετρό.


Δεν ξέρουν την ηδονή του να φεύγεις χωρίς προορισμό, του να σταματάς


όπου εσύ θέλεις, να αλλάζεις διαδρομή με βάση την επιθυμία της στιγμής.


Να βλέπεις έναν μικρό ξεχασμένο παράδρομο, και να χάνεσαι στο άγνωστο.


Δεν οδηγώ σημαίνει παραιτούμαι


από την μέθη της ευθείας και την χορογραφία της στροφής.


Δεν οδηγώ σημαίνει αρνούμαι


το μηχανικό σώμα που προεκτείνει το δικό μου και το εξακοντίζει.


Δεν οδηγώ σημαίνει αγνοώ


την σημασία που δίνει η κίνηση και η μουσική στο τοπίο.


Απαρνούμαι το άσπρο άτι, το άρμα μου το τέθριππο, τον αέρα στα μαλλιά.


O ποιητής, αυτόνομος ήρωας,


δεν θα έπρεπε να οδηγεί μόνον αυτοκίνητο αλλά και αεροπλάνο,


έστω, ένα μικρό μονοκινητήριο,


σαν τον Saint-Exupery,


για να κινείται ελεύθερα σε τρεις διαστάσεις.


Ύψος, ύψος!


Την εποχή που ο άνθρωπος συλλαμβάνεται, γεννιέται, ζει, πεθαίνει

σε αυτοκίνητο οι ποιητές δεν οδηγούν.


Αλλά ίσως να μην είναι τυχαίο:


Ίσως γι αυτό να γίνονται καλύτεροι


ποιητές.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ " Η Alfa Romeo"

Θαύμασα τον Παρθενώνα

και στην κάθε του κολόνα

βρήκα τον χρυσό κανόνα

Όμως σήμερα το λέω

βρίσκω το καλό κι ωραίο

σε μια σπορ Alfa Romeo

Καλοκαίρια και χειμώνες

ναι να 'γύρω μου ελαιώνες

οι αιώνες πίσω μου όλ '

Κι όπου μπρος μου ο δρόμος βγάζει

και σε πειρασμό με βάζει

του δώσ 'να πατάω το γκάζι

Με τη δύναμη του λιόντα

και με του πουλιού τα φόντα

πιάνω τα εκατόν ογδόντα

Γεια σας θάλασσες και όρη

γεια σας κι έχω βάλει πλώρη

για της Αστραπής την Κόρη.

Οδυσσέας Ελύτης, Τα ρω του έρωτα, εκδ.Ύψιλον, 1986

ΚΑΡΑΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ "Κόκκινη HARLEY"

Απόδραση

μ' ένα όνειρο στη τσέπη.

Σε μια Harley κόκκινη

να γίνω ένα με τον αγέρα.

Σε μια διαδρομή

χωρίς προορισμό κι υποχωρήσεις,

χωρίς το ανελέητο κυνηγητό

των πεπραγμένων.

Στην άσφαλτο

που θα κοχλάζει ερωτηματικό

σα καζάνι της κόλασης,

απάντηση καμιά.

Σε δυό ρόδες

θ' αναζητήσω την ταχύτητα

που έχει το φως

πριν έρθει το σκοτάδι.

Η ελευθερία της ψυχής

σε μια βελόνα του καντράν

που όλο ανεβαίνει ν' αγγίξει

το τέρμα της ζωής.

Ανδρέας Κ.

ΠΗΓΗ: http://and33andreas.blogspot.com/