Γκρίζοι όγκοι άφησαν τη λευκάδα τους
πέρα...πιο πέρα από το χέρι
π' ανάδευε τα σπλάχνα
του καλοκαιριού που έφυγε.
Ένα γκρίζο, σαν κατακάθι απόμεινε,
στα στραγγισμένα σώματα
που 'χαν κρατήσει, για λίγο, στην παλάμη τους
το λευκό χέρι της θάλασσας.
Μια γκρίζα σκόνη που διαπέρασε το φως,
τα σώματα και τις ψυχές,
σκεπάζει αργά-αργά το σύμπλεγμα
πέφτοντας σαν από κλεψύδρα.
...
Γυρίζει ο κύκλος.
Χασμουριέται το γκρίζο στερέωμα.
Το λευκό πρόβαλε πάλι
μέσα από τις θολές γραμμές
του αθέλητου ύπνου.
Ανασηκώθηκε ο Έρωτας
κρατώντας σφιχτά στην παλάμη του
το λευκό χέρι της θάλασσας.
(Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή
"Ένα πράσινο θολό" Λευκωσία,
Κύπρος, 1996 σελ.51)
Αμάν, ρε φίλε Γιάννη, τι ήθελες τους γκρίζους όγκους, προπάντων τους όγκους. Ευτυχώς γυρίζει ο κύκλος και το λευκό προβάλλει πάλι
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάλι πέτυχες κέντρο με τις εύστοχες επισημάνσεις σου.Έτσι είναι Χάρη.Το ξέρεις πολύ καλά ότι η ζωή έχει και τους χειμώνες.Το γκρίζο μας κάνει να νιώθουμε πιο πολύ τη χαρά.
ΑπάντησηΔιαγραφή