Γιάννη Ρίτσου "ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΌΣ" (αποσπάσματα)

Δε δέχομαι, όχι, τη θυσία για το θάνατο.

Τη δέχομαι

μονάχα για τη ζωή - για μια ζωή που πια δε θα απαιτεί καμιά θυσία.

Είμαι έτοιμος.
Ποτέ δε θα μπορούσα να πιστέψω

πως η στενότητα μιας σπηλιάς

μπορούσε να έχει τόση ευρυχωρία,

μπορούσε να χωρέσει την πατρίδα με τις ελιές της,

τ' ακρογιάλια της, τα βάσανά της,

με τα καΐκια της μ' ολάνοιχτα πανιά στον αντρίκιον αγέρα της,

τον κόσμο με τα φλάμπουρά του, τα όνειρά του,

τις καμπάνες του, και τα μικρά αγριόχορτα.

Ανασαίνω, μέσα σ' αυτό το πέτρινο τούνελ που η έξοδός του

είναι το ίδιο το στόμιο του ήλιου.

Το ξέρω :από δω, κατευθείαν, θα περάσω νεκρός μες στον κόσμο.

Μην κλαίτε.

Και ξέρω τώρα, όσο ποτέ,

Πως είναι δυνατή η ελευθερία.

Γεια σας.

Τούτη την ώρα δεν τρομάζω τα μικρά ή μεγάλα λόγια -

Μπορώ να σκουπίσω τα μάτια μου στη σημαία μας

Μια και το ξέρω : στην απόλυτη στιγμή μου

μες απ' το στόμιο του θανάτου οι συναγωνιστές μου

θα παραλάβουν απ' τα χέρια μου

φλεγόμενη τη σημαία του ανένδοτου αγώνα,

φλεγόμενη σαν πύρινο άλογο

ικανό να διασχίσει το άπειρο και το θάνατο σαν άσβηστη δάδα

μέσα σ' όλες τις νύχτες των σκλάβων,

λεγόμενη η σημαία μας σα μέγα αστραφτερό δισκοπότηρο για την Άγια Μετάληψη του Κόσμου.

Μπορώ να επαναλάβω :
" Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου και το αίμα μου -

το σώμα και το αίμα του Γρηγόρη Αυξεντίου

ενός φτωχόπαιδου, 29 χρονώ, απ' το χωριό Λύση,

οδηγού ταξί το επάγγελμα,

πούμαθε στη Μεγάλη Σχολή του Αγώνα τόσα μόνο γράμματα

όσα να φτιάχνουν τη λέξη

"Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α " [...]

Όλο σας αποχαιρετώ κι ακόμα μένω.

Ναι, η πιο μεγάλη πράξη της ζωής μας είναι η απόφαση του θανάτου μας,

όταν υπάρχει κάποια διέξοδος

όταν μπορείς και να τον αποφύγεις,

και συ τον διαλέγεις

σαν τιμή και σα χρέος για τους άλλους,

πιο πέρα απ' τις ανάγκες σου.

Όποιος μπορεί να νικήσει μια στιγμή τη ζωή του

Νικάει και το θάνατο. Τόμαθα.

( Αφιερωμένο στη μνήμη του Γρηγόρη Αυξεντίου)