Του Κουρίου (Καλοκαίρι 2011)
Η θάλασσα στο Κούριο εν ήσυχη, λαδάκι
τζιαι μπαινωβκαίνω μέσα της σαν να ’μαι ’γιω παιδάκι.
αλόπως εν που έφυα τζιαι ’μεινες θυμωμένη.
Τα κύματα τζι’ η θάλασσα εσάς εν που γυρεύκουν
τζι’ όλα τα ψάρκα του γιαλού εμέναν μ’ αποφεύκουν.
Στην θάλασσαν ευρίσκουμαι εφτάμισι τζιαι κάτι
μα όπου να ’ναι φεύκω ’γω, θα μείνω λιγουλάκι.
Το μεσημέριν έρκεται ο πιο πολύς ο κόσμος.
Ξαπλώνουσιν, απλώνουσιν στην αμμουδιά σαν δυόσμος.
Στο νούμερο δεκαεννιά καθόμουν κάθε μέρα
με φίλους εν που τα ’πινα τζιαι ντόπιους εκεί πέρα.
Έφυγες και με άφησες μονάχο στο τραπέζι
να δούμε όμως αύριο ποιος θα σε περιπαίζει.
Το μέλλον σου στα τσιαττστά είναι λαμπρόν, ωραίον.
Μνημόσυνο στον τζιύρη σου... για όλους μας μοιραίο.
Να είμαστε εμείς καλά, να έχουμε υγείαν,
τζιαι αύριο στο Κούριο, ας πιούμεν «εις υγείαν».
Στο τέλος των διακοπών στο Κούριο τα πίνω
τζι’ αν θέλεις να ’ρτεις τζιαι εσού δεκάρα εγώ δεν δίνω.
Αν βκάλεις έξω το Μαρί, τους "αγανακτισμένους",
τις διακοπές του ρεύματος τζιαι όλους τους θλιμμένους,
καλά εν που περάσαμεν τζι’ αυτό το καλοκαίρι.
Τζιαι ο Χειμώνας που θα ’ρτει κάθε καλό να φέρει,
Στην πολιτείαν της καρκιάς μου συχνά κυκλοφορείς
με βάρκα μπαίνεις μέσα, τζιαι κάθεσαι όσο μπορείς.
Λογαριασμό δεν θα μου δίνεις θα κάνεις ό,τι θες,
περίπατο θα με πηγαίνεις σαν άλλοτε σαν να ’ταν χτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου