Μνήμη Θύμου Χριστοφίδη

Μνήμη Θύμου Χριστοφίδη

Προχτές ήρτεν ΄να μήνυμα

πως πήγες σ΄ άλλον κόσμον,

λουλούδια να ΄χει μοναχά,

τριαντάφυλλα και δυόσμο.

Επείνασεν ο χάροντας

τζι΄αρκίνεψεν να παίρνει,

παλιούς, καλούς συμμαθητές,

τζιαι δεν καταλαβαίνει.

Στην προσφυγιάν εζήσαμεν

τριανταέξι χρόνους

μακρά από τον τόπον μας,

με βάσανα, με πόνους.

Κοινούς γνωστούς σαν έβρισκα,

για σένανε ρωτούσα,

ποττέ δεν τα κατάφερα,

δεν επικοινωνούσα.

Σε άλλη πόλη έμενα,

λες τζι΄ ήταν χίλια μίλια.

Δεν το ΄ξερα πώς πάλευες,

δεν το ΄λεγαν τα χείλια.

Ανίατη, μου είπανε,

πως σου ΄τρωγε τα στήθη

και άντεχες κι υπόφερες,

πρωτόγνωρα τα ήθη.

Και τώρα μου εμείνανε

μονάχες τους οι σκέψεις...

Στ΄ακόλουθα της εισβολής,

μηνύματα μην πέψεις.

Σκέψεις καλές να μείνουνε

του Βήτα Γυμνασίου,

ξεφωνητά και έρωτες

στις τάξεις του σχολείου.

Μαζί εν που καθόμασταν

στο ίδιο θρανίο.

Αχ! Πόσο θα ΄θελα εδώ

να ΄σουν ακόμα λλίον.

Θυμούμαι που ΄σουν ήρεμος,

γεμάτος καλοσύνη,

φιλήσυχος, καλότροπος,

μα τζιαι με ντομπροσύνη.

Να ΄σαι καλά εκεί που πας

τζι η Παναγιά μαζί σου,

« η πιο καλή γειτόνισσα »,

που ήτανε καρτζιή σου.

Στου Μόρφου σαν γυρίσουμε,

τζι΄ εσένα σαν γυρέψει,

μια μεσιτεία στο Θεό

θα πούμε να σου πέψει.

Εσέ μονάχο σου ποτέ
να μην σε παρατήσει,

σε τόπους όμορφους, αγνούς,

να σε τοποθετήσει.

Αιωνία σου η μνήμη