ΔΙΣΤΙΧΑ/ΤΣΙΑΤΤΙΣΤΑ ΤΗΣ ΑΦΥΠΗΡΕΤΗΣΗΣ ΜΟΥ

 

Το ευ-Χαρης-τώ θα γράφεται με τρεις μονάχα λέξεις

      (Ο αποχαιρετιστήριος λόγος μου κατά τη συνεστίαση 

της αφυπηρέτησης μου, στις 12 Νοεμβρίου 2012)

Εγώ δεν ήθελα ποττέ να σηκωθώ, να φύω

αλλ’ ήθελα μ’ όλους εσάς να μείνω ακόμα λλίο.

Δύο χρονάκια μου ’μειναν να φτάσω τα εξήντα,

μα η Τρόικα με πρόλαβε• τώρα που φεύκω ίντα;

Που θαχαμέ επίστευκα πως θ’ αφυπηρετούσα,

γιατί μες τούτο το σχολειό, σαν όνειρο εζούσα.

Το πώς εκαλοπέρασα μου φαίνεται στα πάχη,

γιατί κάποιοι που σας, εδώ, μου διώχνατε τα άγχη.

Τζι’ όλοι εσείς που κάθεστε, ακόμα τζιαι στον τοίχο

λίγο πολύ συμβάλατε, εγώ για να πετύχω.

Γι’ αυτό ποθώ παρά πολύ να σας ευ-Χαρης-τήσω,

δεχτείτε όμως μερικούς να σας τους παραστήσω.

 

ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

Τζιαι πρώτα πρώτα ο Σύλλογος, σύμβουλος, παραστάτης,

εστάθηκε πρώτα για με σπουδαίος συνεργάτης.

Ήσασταν ούλλοι σοβαροί τζιαι ζωντανοί αντάμα,

ανθρώπινοι τζιαι λογικοί, που φτάνετε το θάμα.

 

ΤΩΝ ΒΟΗΘΩΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΩΝ

Όλοι μαζί οι βοηθοί, νεοϊδωμένοι τζιαι γνωστοί

πρώτοι μέσα εις το σχολειό, ακούραστοι τζιαι δυνατοί.

Της Μαργαρίτας την ακμή αλλά τζιαι τη σβελτάδα,

πάρτε τα τζιαι τα δκυό μαζί τζιαι κάντε τα λαμπάδα.

Μαζί εκάμαμε πολλά, έτρεσιεν πάνω κάτω

τζι’ αν δεν ήταν αυτή κοντά, θα ήμουν εις τον πάτο.

Το ήθος τώρα της Σύλβιας μα τζιαι την καλοσύνη

στο λέω, θα το ζήλευε η κάθε δεσποσύνη.

Αθόρυβη τζι’ εργατική, να μην ξεφύγει ίντζα,

πάρτε της τα γνωρίσματα τζιαι κάντε τα κορνίζα.

Ύστερα ο Αναστάσιος τζι’ η Νίκη η αγία

εκάμαν με τζιαι νόμιζα πως είχα πόδκια τρία.

Δεν έχω εγιώ παράπονο, ήταν καλοί τζι’ οι δύο

τζι’ αν έκαμνα τζιαι κριτική, θα παίρναν τζιαι βραβείο.

Τζιαι με την Στέλλα βοηθό, έστω τζιαι κάτι λλίον

θα τρώω στην υγεία της ακόμα τζιαι κρομμύον.

Ολημερίς ερχότανε με trendy ρουχαλάκια,

με όρεξην για την δουλειάν, με ανοιχτά χεράκια.

Μ’ ακόμα μια εδούλεψα, πέρσι, με την Δροσούλα

που μάσιετουν που το πρωίν, να τα προλάβει ούλλα.

Μπορεί τζιαι να διαφωνείς πολλές φορές μαζί της,

γλήορη τζιαι δυναμική, έδινεν την ζωή της.

 

ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ

Τζι’  αν πάω στους καθηγητές, πενήντα τους περίπου,

θα πήγαινα για χάρη τους  στη γέφυρα του Ευρίπου.

Τσιαττίσματα για όλους σας εν εύκολο να κάμω

μα εν να πολλά κουραστικό τζιαι ποιον εν να προκάμω;

Μπορεί να παρεξηγηθώ, κάποιον αν θα ξεχάσω

τζιαι συγχωρέστε με γι’ αυτό, που να σας προσπεράσω.

 

ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ

Κάθε φορά που έμπαινα στες δύο μας τις κούκλες,

μαλλάκια, θεέ μου, να ’βκαλα, θα τα ’κανα με μπούκλες.

Εργατικές τζιαι γλήορες οι δκυό μας κοπελάρες,

τζι’ αν έφυα εγιώ τωρά, να μεν βάζουν κατάρες.

Να ξέρουνε πως βοηθούν πολλά εις το σχολείο,

με γνώσεις άφθονες, πολλές, σαν ανοιχτό βιβλίο.

 

ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΦΟΡΕΩΝ

Συμπαραστάτες είχαμε, μα τζιαι χρηματοδότες,

στα έργα μα τζιαι στες γιορτές σπουδαίους αιμοδότες.

Ευ-Χαρης-τώ τον Σύνδεσμο Γονέων του σχολείου,

εσυνεργάστηκα καλά εις τα του Γυμνασίου.

 Με πρόεδρο τόσο καλό, στις οργανώσεις πρώτο,

σαν τον γνωρίσεις που κοντά, εκέρδισες το Λόττο.

Μπορεί τζιαι να διαφωνείς με τις ιδέες πόσιει,

να είσαι πάντα έτοιμος, μήπως σε πιάσει η απόχη.

Χρωστώ πολλά ευ-Χαρης-τώ τζιαι εις την Εφορεία

που βοηθά πάρα πολύ του Ύψωνα τα σχολεία.

Όποτε τους χρειάστηκα, εμέ με βοηθούσαν.

Τεχνίτες, καθαρίστριες, όλοι μαζί βουρούσαν.

Ο πρόεδρος τους έδειχνε πολλήν ενδιαφέρον

τζι’ αν τύχει τζιαι με χρειαστεί, ό,τι ποθεί θα φέρω.

Πρώτη στους πρώτους ήτανε η ΣΠΕ Ύψωνα-Λόφου

γι’ αυτό εμπιστευτείτε την σε τέτοιες μέρες ζόφου.

Με χορηγίες σοβαρές, μαζί σε εκδηλώσεις,

παρόντος του προέδρου της πολλά έχεις να δώσεις.

Συνεργασία αγαστή τζιαι με το Δημαρχείο

την εκκλησία, το Ποκενύ•  ήταν για μας λαχείο.

Μαζί μας εις τα δύσκολα μα τζιαι στις εκδηλώσεις

κοντά τους σαν εν να βρεθείς, τη θέρμη τους θα νιώσεις.

 

ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΤΖΙΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Χαρές εν πόσhιει η ζωή,χαρές τζιαι τ΄όνομά μου.

Μα πάν΄απ΄όλα πιο πολύ, οι φίλοι που ΄ν΄κοντά μου.

Ούλλους σχεδόν σας γνώρισα στο τέλος της ‘’καριέρας’’,

που ολοκληρώθηκε με σας συμπαίχτες σε σκακιέρα.

Πολλά πολλά ευ-Χαρης-τώ σ’ όλους εσάς χρωστάω

τζιαι να ΄σαστε όλοι καλά, θενά παρακαλάω.

Τζιαι να περνάτε πιο καλά, δε θα παραπονιέμαι,

γιατί που την αγάπη σας, εγώ θεν να κρατιέμαι.