Φύλλα διάφανα νερά της άμμου
πότισαν τη φυγή μας.
Βυθός του πράσινου κήπου χάραξε
την αφή της θάλασσας.
Πρώτο άγγιγμα παλμοί της ζωής μας
στέρεψαν την κοίτη της λήθης.
Μόρφου, γεφύρι στην καρδιά της ξένης γης.
Μόρφου, γεφύρι στο βαθύ πηγάδι του νόστου.
(Για τούτες τις μέρες του Αυγούστου που μας έδιωξαν μακρυά
και μας πληγώνουν εδώ και 35 χρόνια )
Με συγκίνησες φίλε μου Χάρη μ αυτή σου την ανάρτηση.Αυτό το ποίημα το έραψα με πολλή αγάπη για τη γενέθλια γη μας τη Μορφου.Οι στιγμές μας που τόσο βίαια κόπηκαν το 1974 μας στοιχειώνουν και πάντα μας ακολουθούν.Νάσαι πάντα καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς μπορείς ειδικά τετοιες μέρες να μη γυρίσεις πίσω και να μη συγκινηθείς; Δε γίνεται.Και όσο κυριαρχούν οι μνημες και τα συναισθήματα σημαίνει ότι ενυπάρχουν η αγάπη για τη γη μας και ο πόθος της λύτρωσης.Και σ' αυτό βοηθούν οι ποιητές και γενικά η τέχνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μνήμη δεν σβήνει, δεν ξεβάφει,
ΑπάντησηΔιαγραφήο χρόνος τη κρατάει ζωντανή
και τα όνειρα ζητούν εκδίκηση.
Ανδρέας
Χάρη, πάλι με συγκίνησες
Ανδρέα μου είσαι πάντα ποιητικά παρών ιδίως όταν η Μόρφου μας στοιχειώνει.
ΑπάντησηΔιαγραφή