Τάκης Σινόπουλος "Ο Καιόμενος"

[Σημ. Δεν ξέρω αλλά βλέποντας τις μεγάλες πυρκαγιές στην Αττική το μυαλό μου πήγε ανάμεσα στ' άλλα (απώλεια το 1974 του πατρικού σπιτιού, οικολογική καταστροφή...) και στο πιο κάτω ποίημα του Σινόπουλου. Άραγε σε ποιους να το αφιερώσω; Στους παθόντες, στους πυροσβέστες , στους εθελοντές πυροσβέστες, στην εξουσία, στους ευαισθητοποιημένους πολίτες (πχ ποιητές), στους αδιάφορους και παθητικούς πολίτες, στους ...πυρομανείς/πυρπολητές; Σε ποιους;]

Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένoς να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

(Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Μεταίχμιο Β' , 1957)

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ: http: //zonafos.net/Sinopoulos.pdf