Μέρες της Μόρφου οι σημερινές, οδυνηρά νοσταλγικές, αφού όπου να ΄ναι γιορτάζει ο Άγιος Μάμας. Πόσες φορές περάσαμε ουσιαστικά από εκείνη την "καμαρούδα-ναό"; Το ποίημα του Μόντη το αφιερώνω στους όπου γης Μορφίτες και όχι μόνο:
Η πιο καλή γειτόνισσα
η Παναγιά είν’ η Χρυσοζώνισσα.
Στο τόσο δα σπιτάκι της κλεισμένη
όποτε πας θαν’ πάντα μέσα να προσμένει
να της ανοίξεις την καρδιά σου,
τη λύπη να της πεις και τη χαρά σου
κι απ’ το παλιό της το μανουάλι
να γνέφει «ναι» με το κεφάλι.
Ένα την έχει μοναχά πάντα στενοχωρήσει,
που δεν μπορεί ένα καφεδάκι να σου ψήσει.
Και τις ζεστές του Αυγούστου νύχτες,
που δεν λέει να πάρει τ’ αγεράκι,
βγαίνει κι Αυτή με μια καρέκλα στο σοκάκι
και τα κουτσομπολιά των άλλων τα τρελά
τ’ ακούγει και κρυφά-κρυφά γελά.
‘Ωσπου με το «άντε για ύπνο μας κ’ είν’ η ώρα περασμένη»
σηκώνεται κ’ η Παναγιά
και παίρνει την καρέκλα της και μπαίνει.
Άκουσε την απαγγελία από τον ίδιο τον ποιητή (προτάθηκε δύο φορές για Νόμπελ λογοτεχνίας):
http://www.costasmontis.com/video.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου