Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ "Θερμοπύλες"-28η Οκτωβρίου

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες .
Πότε από το χρέος μη κινούντες ,

δίκαιοι κ' ίσιοι σε όλες των τες πράξεις ,
αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία .
Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι ,κι όταν
είναι πτωχοί , πάλ' εις μικρόν γενναίοι ,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε,
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες ,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδόμενους .

Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν ( και πολλοί προβλέπουν )
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος ,
κ' οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε .

Μικρασιατική καταστροφή

Ελέγξτε έξω αυτό το SlideShare Παρουσίαση:

ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ "Το αγόρι και η πόρτα" -Πολυτεχνείο 1973

Εκεί που έπεσε
είναι μια κόκκινη λίμνη,
ένα κόκκινο δέντρο,
ένα κόκκινο πουλί.
Σηκώθηκε όρθια
η πεσμένη καγκελόπορτα-
χιλιάδες άλογα.
Λαός καβαλίκεψε.
Κομνηνέ! -
φωνάξαμε.
Γύρισε και μας κοίταξε
δε φορούσε επίδεσμο
ούτε στεφάνι.
Άσπρα άλογα, κόκκινα άλογα
και μαύρα, πιο μαύρα-
καλπασμός, - η ιστορία
Να προφτάσουμε.


Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΔΙΝΑΡΑ "Νυχτερινή συνεστίαση αποφοίτων γυμνασίου Μόρφου (Λευκωσία 1990)"

Με αφορμή την εβδομάδα των αντικατοχικών εκδηλώσεων που οργανώνει ο Δήμος Μόρφου από τις 5 Οκτωβρίου μέχρι τις 12 Οκτωβρίου 2009 μπλοκκοαναρτώ το πιο κάτω ποίημα από την ποιητική συλλογή του Γιάννη Ποδιναρά "Ένα πράσινο θολό"Λευκωσία 1996
Όταν ήμασταν έφηβοι,
ξανοιγόμασταν στο περιβόλι
ή στο ακρογιάλιμε τις πέτρες
και την κόκκινη θάλασσα.
Τ' απογεύματα, με την αρμύρα στους γυμνούς ώμους,
ανεβαίναμε στο θέατρο των Σόλων
και χαϊδεύαμε από ψηλά τα κίτρινα στάχια
που 'σβηναν κύματα - κύματα
στην αποβάθρα του μεταλλείου.
Πέρα στον ορίζοντα, σαν σκιές, καράβια
ή οι ακτές της Τουρκίας...
Κι ολόγυρα μεθυστικά πολιορκούσαν
οι ανάσες των κοριτσιών.
Σαν βράδιαζε, με σκηνικό τα φώτα των πλοίων,
έβγαινε ο Ορέστης τρελός,
κυνηγημένος από τις Ερινύες
να αναγνωρίζει έξαφνα
την αδελφή του στην Ταυρίδα
Και να 'μαστε τώρα μαζί.
Τούτη η νύχτα κρύβει τις σκιές.
Τ' άγουρα στάχια.
Το πρώτο σκίρτημα που θέρισε το κακό.
Το πρόσωπο του καλοκαιριού που άλλαξε.
Αυτή τη νύχτα στις ματιές μας,
μαζί με τα σημάδια του καιρού,
ψηλαφίζουμε τη γεύση εκείνη την πρωτόγνωρη.
Τη μορφή που δρασκέλισε τα πιο βαθιά όνειρα μας.
Το ρίγος της άγνοιας
και τη διάτρητη κίνηση των λευκών σωμάτων.
Τη μεταμέλεια των αναβολών
και την οδύνη της ικεσίας των παθών μας.
Ένα παλιό σινιάλο.
Το καράβι που θα μας αφήσει
ναυαγούς στο πέτρινο ακρογιάλι.