ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΔΙΝΑΡΑ: "ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΑ"

Στη μέση του χωραφιού έπιασε κουβέντα

μ' ένα παλιό σαράβαλο, αφημένο

στην αφή των πουλιών. Χωρίς πόρτες,

τσακισμένο, παραμορφωμένο και σκουριασμένο.

Απόχρωση στερεής τέφρας

που κάθε μέρα λιγόστευε τη σκιά της.

Το στοιχειωμένο σίδερο έθρεψε στα στίγματα της

σκουριάς το πλήθος που τ' αγκάλιασε.

Την πρώτη παρουσία. Μύριζε δέρμα και φρεσκομπογιά.

Μια ζάλη μεθούσε τα χέρια που μανουβράραν το τιμόνι.

Το στοιχειό του χωραφιού

στη μοίρα του τώρα - ίδια η μοίρα -μιλάει με τον αγέρα,

τη βροχή και το χώμα.

ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ "Μπαλάντα για τους ποιητές που δεν οδηγούνε"

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:Το ποίημα, λέει ο Νικος Δήμου, το έγραψα, όταν από το λογοτεχνικό περιοδικό "Λέξη" μου είπαν ότι κάνουν ένα αφιέρωμα στο αυτοκίνητο και μου ζήτησαν συνεργασία. Έγραψα τότε ένα ποίημα για τους ποιητές που δεν οδηγούν. Μέσα σε αυτό έβαλα και τους λόγους για τους οποίους εγώ αγαπάω την οδήγηση (άρα, όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς, μάλλον δεν είμαι αυθεντικός ποιητής).

Οι ποιητές είναι άνθρωποι αυτόνομοι.


Όμως - περίεργο - προτιμούν τα ετεροκίνητα από τα αυτοκίνητα.


Οι περισσότεροι ποιητές που ξέρω, δεν οδηγούν.


Πολύ καλοί ποιητές.


Προτιμούν να τους μεταφέρουν άλλοι, σαν δέματα.


Χρησιμοποιούν λεωφορεία, ταξί, τρένα, μετρό.


Δεν ξέρουν την ηδονή του να φεύγεις χωρίς προορισμό, του να σταματάς


όπου εσύ θέλεις, να αλλάζεις διαδρομή με βάση την επιθυμία της στιγμής.


Να βλέπεις έναν μικρό ξεχασμένο παράδρομο, και να χάνεσαι στο άγνωστο.


Δεν οδηγώ σημαίνει παραιτούμαι


από την μέθη της ευθείας και την χορογραφία της στροφής.


Δεν οδηγώ σημαίνει αρνούμαι


το μηχανικό σώμα που προεκτείνει το δικό μου και το εξακοντίζει.


Δεν οδηγώ σημαίνει αγνοώ


την σημασία που δίνει η κίνηση και η μουσική στο τοπίο.


Απαρνούμαι το άσπρο άτι, το άρμα μου το τέθριππο, τον αέρα στα μαλλιά.


O ποιητής, αυτόνομος ήρωας,


δεν θα έπρεπε να οδηγεί μόνον αυτοκίνητο αλλά και αεροπλάνο,


έστω, ένα μικρό μονοκινητήριο,


σαν τον Saint-Exupery,


για να κινείται ελεύθερα σε τρεις διαστάσεις.


Ύψος, ύψος!


Την εποχή που ο άνθρωπος συλλαμβάνεται, γεννιέται, ζει, πεθαίνει

σε αυτοκίνητο οι ποιητές δεν οδηγούν.


Αλλά ίσως να μην είναι τυχαίο:


Ίσως γι αυτό να γίνονται καλύτεροι


ποιητές.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ " Η Alfa Romeo"

Θαύμασα τον Παρθενώνα

και στην κάθε του κολόνα

βρήκα τον χρυσό κανόνα

Όμως σήμερα το λέω

βρίσκω το καλό κι ωραίο

σε μια σπορ Alfa Romeo

Καλοκαίρια και χειμώνες

ναι να 'γύρω μου ελαιώνες

οι αιώνες πίσω μου όλ '

Κι όπου μπρος μου ο δρόμος βγάζει

και σε πειρασμό με βάζει

του δώσ 'να πατάω το γκάζι

Με τη δύναμη του λιόντα

και με του πουλιού τα φόντα

πιάνω τα εκατόν ογδόντα

Γεια σας θάλασσες και όρη

γεια σας κι έχω βάλει πλώρη

για της Αστραπής την Κόρη.

Οδυσσέας Ελύτης, Τα ρω του έρωτα, εκδ.Ύψιλον, 1986

ΚΑΡΑΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ "Κόκκινη HARLEY"

Απόδραση

μ' ένα όνειρο στη τσέπη.

Σε μια Harley κόκκινη

να γίνω ένα με τον αγέρα.

Σε μια διαδρομή

χωρίς προορισμό κι υποχωρήσεις,

χωρίς το ανελέητο κυνηγητό

των πεπραγμένων.

Στην άσφαλτο

που θα κοχλάζει ερωτηματικό

σα καζάνι της κόλασης,

απάντηση καμιά.

Σε δυό ρόδες

θ' αναζητήσω την ταχύτητα

που έχει το φως

πριν έρθει το σκοτάδι.

Η ελευθερία της ψυχής

σε μια βελόνα του καντράν

που όλο ανεβαίνει ν' αγγίξει

το τέρμα της ζωής.

Ανδρέας Κ.

ΠΗΓΗ: http://and33andreas.blogspot.com/