Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΔΙΝΑΡΑ "Νυχτερινή συνεστίαση αποφοίτων γυμνασίου Μόρφου (Λευκωσία 1990)"

Με αφορμή την εβδομάδα των αντικατοχικών εκδηλώσεων που οργανώνει ο Δήμος Μόρφου από τις 5 Οκτωβρίου μέχρι τις 12 Οκτωβρίου 2009 μπλοκκοαναρτώ το πιο κάτω ποίημα από την ποιητική συλλογή του Γιάννη Ποδιναρά "Ένα πράσινο θολό"Λευκωσία 1996
Όταν ήμασταν έφηβοι,
ξανοιγόμασταν στο περιβόλι
ή στο ακρογιάλιμε τις πέτρες
και την κόκκινη θάλασσα.
Τ' απογεύματα, με την αρμύρα στους γυμνούς ώμους,
ανεβαίναμε στο θέατρο των Σόλων
και χαϊδεύαμε από ψηλά τα κίτρινα στάχια
που 'σβηναν κύματα - κύματα
στην αποβάθρα του μεταλλείου.
Πέρα στον ορίζοντα, σαν σκιές, καράβια
ή οι ακτές της Τουρκίας...
Κι ολόγυρα μεθυστικά πολιορκούσαν
οι ανάσες των κοριτσιών.
Σαν βράδιαζε, με σκηνικό τα φώτα των πλοίων,
έβγαινε ο Ορέστης τρελός,
κυνηγημένος από τις Ερινύες
να αναγνωρίζει έξαφνα
την αδελφή του στην Ταυρίδα
Και να 'μαστε τώρα μαζί.
Τούτη η νύχτα κρύβει τις σκιές.
Τ' άγουρα στάχια.
Το πρώτο σκίρτημα που θέρισε το κακό.
Το πρόσωπο του καλοκαιριού που άλλαξε.
Αυτή τη νύχτα στις ματιές μας,
μαζί με τα σημάδια του καιρού,
ψηλαφίζουμε τη γεύση εκείνη την πρωτόγνωρη.
Τη μορφή που δρασκέλισε τα πιο βαθιά όνειρα μας.
Το ρίγος της άγνοιας
και τη διάτρητη κίνηση των λευκών σωμάτων.
Τη μεταμέλεια των αναβολών
και την οδύνη της ικεσίας των παθών μας.
Ένα παλιό σινιάλο.
Το καράβι που θα μας αφήσει
ναυαγούς στο πέτρινο ακρογιάλι.

5 σχόλια:

  1. Φίλε μου Χάρη ανάρτησες ένα πόίημα που πονεί εμάς τους πρόσφυγες κιόλους τους ανθρώπους που για κάποιο λόγο στερήθηκαν τη γεωγραφία της εφηβείας τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΑΠΑΘΕΙΑΤΕΛΟΣ3/10/09 6:00 μ.μ.

    Μια εφηβεία,Γιάννη, που στο αποκορύφωμά της μας τη διέλυσε το πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή το 1974,συμπαρασύροντας και όλα τα όνειρα και τις επιθυμίες μας και φυσικά και μας μαζί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ένα ποίημα του Γιάννη που κρύβει μέσα στις λέξεις του τα νεανικά μας χρόνια μα και τις πιο όμορφες στιγμές των μαθητικών μας χρόνων, για να καταλήξει στη πιό δυσάρεστη στιγμή της βίαιης διακοπής εκείνης της ζωής με τη μνήμη να ακροβατεί ανάμεσα στην ομορφιά του καλού και στην πίκρα του κακού.
    Ποιός ξέρει ίσως στο μέλλον, το δυό χιλιάδες κάποτε, να ξαναγίνει μια συνεστίαση των αποφοίτων του Γυμνασίου Μόρφου, στην αυλή του σχολείου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συμφωνώ,Ανδρέα,έτσι είναι όπως τα λες.Άραγε θα προλάβουμε τη συνεστίαση την αυλή του σχολείου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εύχομαι από καρδιάς να αξιωθούμε αυτό που τόσο ποθεί ο Ανδρέας και όλοι μας Χάρη.Θάναι μια δικαίωση για όσα χάσαμε,τους φίλους μας, το φυσικό κ πνευματικό μας χώρο,τα βιώματά μας, τον κόσμο που μας αρπαξαν πρν καλά καλά τον γευτούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή