Στη μέση του χωραφιού έπιασε κουβέντα
μ' ένα παλιό σαράβαλο, αφημένο
στην αφή των πουλιών. Χωρίς πόρτες,
τσακισμένο, παραμορφωμένο και σκουριασμένο.
Απόχρωση στερεής τέφρας
που κάθε μέρα λιγόστευε τη σκιά της.
Το στοιχειωμένο σίδερο έθρεψε στα στίγματα της
σκουριάς το πλήθος που τ' αγκάλιασε.
Την πρώτη παρουσία. Μύριζε δέρμα και φρεσκομπογιά.
Μια ζάλη μεθούσε τα χέρια που μανουβράραν το τιμόνι.
Το στοιχειό του χωραφιού
στη μοίρα του τώρα - ίδια η μοίρα -μιλάει με τον αγέρα,
τη βροχή και το χώμα.
Ένα παλιό σαράβαλο πόσες μνήμες κουβαλά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αυτοκίνητο της κάτω φωτογραφίας μου θύμισε το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Γιάννης,του πατέρα του, στα χρόνια του Μόρφου.
Καλημέρα από τη Λευκωσία που έφτασα χτες.
Καλησπέρα από τη Λεμεσό και καλωσόρισες στην Κύπρο. Ίσως κανονίσω με το Γιάννη να βρεθούμε και να δω και τους θείους.Δώστ΄τους πολλούς χαιρετισμούς. Δυστυχώς η μοίρα του ανθρώπου, η μοίρα όλων μας, ακολουθεί τη μοίρα του αυτοκινήτου του Γιάννη, το οποίο εγώ δεν ετυχε να γνωρίσω ή να βολτάρω.Να περάσεις καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδρέα και Χάρη, πολύ με συγκίνησε η ανάρτηση αυτού του ποιήματος καθώς και η υπέροχη φωτογραφία του αυτοκινήτου που είχε ο πατέρας μου στην αγαπημένη Μόρφου.
ΑπάντησηΔιαγραφή