Μ) Εν μας χωρεί η ξενηθκιά, εν μας χωρούν οι τόποι,
ώσποσον πια τουν'το κακον, μα εσ στραβη η Ευρώπη,
εστραωθήκαν τζι'εθ θωρουν , το ψέμαν, την αλήθκειαν,
του Τούρκου τζιειν' τις πονηρκές, τζι'ούλλα τα παραμύθκια.
Πρέπει νομίζω μόνοι μας , ούλλοι να προσπαθούμεν,
τρόπους να βρούμεν σύντομα, για να λευτερωθούμεν.
Χ) Τον θάνατον, την ξενιθκιάν ,τα δκυο τα 'χουν ζυγίσει,
την προσφυγιάν Μιχάλη μου , ποιος θα υπολογίσει;
Άντεξε φίλε, άντεξε για τετρακόσια χρόνια,
γιατί ούλλοι το ξέρουμε πως είμαστε πιόνια.
Άμα δεν θέλουν οι τρανοί τζι’ οι δυνατοί του κόσμου,
δαμέ εν να σταλώσουμεν τζιαι να λαλούμεν δώσ’ μου.
Χ)Ετσι νομίζεις Γιούλη μου πως σhίζει ο Μιχάλης
να ξέρεις όμως, φίλη μου, τον σέρνω υπό μάλης.
Μ) Μέσα εις τες μασκάλες σου , για να χωρέσω εγιώνι,
πρέπει να γένουν τέσσερις , όσες έσιει το ''πονυ'',
όπως αντιλαμβάνεσαι , φίλε μου Ιωάννου,
μεν ποταβρίζεσαι ψηλά, τα σιέρκα σου εν φτάννουν!
Ν) Λίνο άνοιξε τες αγκάλες σου τζιαι βάλτους ούλλους μέσα
να δούσιν ποιος στα τσιαττιστά έσιει μιάλη μπέσα!!
Μ) Συνέχεια κορτώννεσαι, τζι’ ούλλον στριφογυρίζεις,
πουλάς μαγκιές σε ούλλους μας τζιαι ψιλοκακαρίζεις,
πως είσ'ο πρώτος στον ντουνιάν, μίσιη μου ποιητάρης,
που ούλλους ο καλλίττερος, ο πρώτος κανακάρης.
Εν τζιαι ζηλεύκω σου εγιώ, μα συμβουλήν σου έχω,
γιατί αρέσκει μου εμέν , τους φιλους να προσέχω,
όταν θωρείς στους ουρανούς, τάχα μου πως χορεύκεις,
εν όρομαν τζιαι ξέρε το, άμαν ξυπνήσεις ππέφτεις!
Γ) Άρπα την Λίνο μου τωρά τζιαι μεν μιλάς αγά μου
να δούμεν θα μου ξαναπείς να κάτσω στα αυφκά μου?
Χ) Έλειψα, φίλοι, νακκουρί τζι' εδώκετε του τζι' άψε
τζι΄αν θέλεις Μιχαλάκη μου το πρόφαϊλ μου κάψε.
Μα ξέρε το είμαι ψηλός τζιαι φτάνω τα δκυο μέτρατζι' όσο τζι΄ αν με βαράς εμέ, γινόμαι μία πέτρα.
Χ) Δανέζη μου κορτώθηκες, γιατ' έχεις τον Μιχάλην
μα ο Νικήτας δίπλα μου, δεν είμαι καταχάλης, γι' αυτό κατσέ στ' αυκά λοιπόν μπας τζιαι ξιπουπουλιάσουν.
Άντε τζιαι μη χασομεράς, κάτσε λοιπόν, βιάσου.
Μ) Ω! εν το περίμενα, να το παρατραβήξεις,
ό,τι τζι'αν έσιεις στην ψυσιήν, Λίνο μεν μας το δείξεις,
να ’σαι λλίον πιο φρόνιμος, καλός εις τες εκφράσεις,
εις τες γεναίτσιες σαν μιλάς, να μεν μας τα χαλάσεις.
Χ)Πολλά κάμνεις τον δάσκαλον ,τον σοβαρόν τζι' ωραίον
το δασκαλίκκι σου αλλού , μην αποβεί μοιραίον.
Μ) Όπως θωρώ τα πράματα, πάσιν να αγριέψουν,
εν τζιαι φοούμαι σύγκρουσην ,αν πουν να μου γυρέψουν,
κανεί με όμως η προσφυγιά, τζιαι εν θα συμμετέχω,
σγιαν κάμνουμεν το κκέφιν μας, για τούτον θα απέχω.
Χ) Ηρέμησε Μιχάλη μου τζιαι μεν πολλοθυμώνεις
μεν απαντάς του καθενού τζιαι πυρκαγιές...απλώνεις.
ΧΑΧΑΧΑ ΩΡΑΙΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοποπο καταπλυκτικο. Μπραβο.
ΑπάντησηΔιαγραφή